In een toekomstige wereld heeft de multinational Alterplex een eeuwigdurende energiebron ontworpen. Dankzij de M-Theorie en de theorie over het dupliceren van materie, zijn ze erin geslaagd om een parallel universum te creëren. Geloof me, de hele theorie wordt in de film uit de doeken gedaan. Niet dat ik er veel van begreep. Er wordt lustig gebruikgemaakt van wetenschappelijke termen zoals ruimtedimensies, kwantum deeltjes en zwaartekracht portalen. Het enige verschil tussen ons universum en dit duplicaat, is dat er geen organische bestanddelen aanwezig zijn. Het is dus eigenlijk een reusachtige, levenloze batterij waar de moderne wereld energie uit kan winnen. Iets wat noodzakelijk is geworden, daar het energieverbruik op onze planeet fenomenaal gestegen is.
Will Porter (Dan Stevens, The Ticket), een natuurkundige die ook voor NASA gewerkt heeft, wordt door Alterplex aangeworven als oplossing bij eventuele problemen. Indien er een instabiliteit wordt vastgesteld, wordt hij naar het parallelle universum getransporteerd waar hij een kubusvormig object in de gedupliceerde toren moet plaatsen. Alterplex heeft er alles voor over om hem in te lijven. Zelfs de overplaatsing van zijn zus (Charity Wakefield) en haar zoontje Donny (Kasper van Groesen) is geen probleem. Zelfs voor de beste medische begeleiding voor Donny wordt gezorgd. Een aanbod waar Will geen neen tegen kan zeggen. Ook al heeft hij in eerste instantie geen benul van wat hem te wachten staat.
En schijnbaar is zijn opleiding niet grondig geweest, want op het moment dat hij effectief door een portaal naar dit ander universum gaat, blijkt hij grotendeels niet te weten wat er aan de hand is. Zelfs de melding “Redivider” op de kubus zegt hem niks. Dan Stevens loopt dus eigenlijk de gehele film verward en hulpeloos rond terwijl hij zich afvraagt waarom er toch menselijk leven aanwezig is en allerhande objecten uit de lucht vallen (objecten die op de werkelijke wereld spoorloos verdwijnen). Dat hijzelf niet gekopieerd werd vind deze natuurkundige vanzelfsprekend blijkbaar. Redelijk onlogisch toch.
Qua verhaal stelt het allemaal niet erg veel voor. Het is vooral het FPS perspectief dat de meeste aandacht eist. En ook aardig op de zenuwen begint te werken naarmate het verhaal vordert. Misschien dat PS4 aanhangers hier enthousiast over worden, maar ik geloof nog steeds niet in dit concept. Hetzelfde principe werd in Let's Be Evil en Jeruzalem gehanteerd en ook niet echt geapprecieerd door ondergetekende. Als ik zin heb in een FPS, dan plug ik mijn PS4 wel in. Dan heb ik tenminste de controle over het verloop van het verhaal. Verwacht je dus weer aan een heen en weer zwierend beeld waarin allerhande statussen getoond worden. Ook Dan’s monologen lijken enkel volgepropt te zijn met steeds dezelfde weerkerende uitroepen zoals “Oh my God!”, “What the hell is this?”, “Let's go!”, “Come on!” en “Run! Run! Run!”. Ik ben er zeker van dat in Chariots of Fire minder rondgelopen werd als in deze film.
Qua acteren is het ook al niet zo overweldigend. Dan Stevens was waarschijnlijk niet lang aanwezig op de set, daar we hem het overgrote deel van film toch niet te zien krijgen. En als hij al in beeld komt, kijkt hij telkens met die verbaasde, onwetende blik. Bérénice Marlohe tracht de hele tijd haar meest fotogenieke gedeelte van haar gelaat te gebruiken (haar diep uitgesneden decolleté eist aan het begin de meeste aandacht) en heeft hoogstwaarschijnlijk een overenthousiaste medewerker in de schminkafdeling ter beschikking gekregen (gezien de riante hoeveelheid mascara dat er gebruikt werd). Is er dan niets positiefs te melden. Jawel hoor. Ik was aardig onder de indruk van de gebruikte SE’s. Neen het is niet vergelijkbaar met de peperdure SE’s van pakweg Star Wars of Avatar (je kijkt er dus niet naar alsof je van de hand Gods geslagen bent) en het is soms wel overduidelijk dat het gecomputeriseerde beelden zijn. Maar toch waren ze niet slecht deze beelden. En dat het zich afspeelde in het toekomstige Amsterdam, was ook een aangename verrassing. Kill Switch heeft dezelfde tekortkoming als Lights Out. Beiden films zijn voorafgegaan door een kortere you-tube versie die voor de nodige hype hebben gezorgd op dit medium. Het resultaat is in beide gevallen een film met een ijzersterk concept, waar je het gevoel krijgt dat men enorm veel moeite heeft gedaan om het kortverhaal zo lang mogelijk te rekken. Dus na verfilmingen van PC-games en boekverfilmingen, is het misschien ook wijselijk om niet meer YouTube succesjes naar het grote doek te verhuizen.
Peter Pluymers
Images: SquareOne Entertainment
Thanks to Peter for this review; don't forget that you can read more of Peter's work here (in English) and here (in Dutch). Please note this article is copyright © movie-freak.be 2017.
