Scott Walker (1943–2019)

Yesterday brought the sad news of the death of singer Scott Walker.  Walker was a virtually peerless artist whose discography ran the gamut from sixties chart-toppers to avant-garde experimenta.  Blessed with the perfect pop voice, the man born Noel Scott Engel proved hugely influential; indeed, he was one of very few musical artists whose output would motivate and invigorate David Bowie.  To my ears, Walker's masterpiece was always The Electrician, which appeared on The Walker Brothers' final album Nite Flights, and this track really got under Bowie's skin.  Bowie's stab at capturing the mood created by The Electrician took the form of his fine 1995 track The Motel, and you can read an excellent in-depth article about Bowie's relationship with The Electrician here.

But what does any of this have to do with film/and or the Netherlands?  Well, Walker composed the music for several films, most recently Vox Lux, which I saw (and wrote a capsule review of) at last year's London Film Festival.  Walker's few film scores were outstanding, and you got the sense that it was work which suited him down to the ground; such backseat endeavours meant there was no need for that most reluctant of stars to employ the golden voice which had endeared him to more than one generation.  Outside of Walker's bespoke work for cinema, The Electrician was used, most memorably, in Nicolas Winding Refn's Bronson.

Besides the above photograph, taken in the 1960s when Walker appeared on popular Dutch TV show Fenklup, is there a Netherlands connection of any kind?  Well, Nite Flights did feature a track named Den Haague, and Walker, like (but before) Bowie, did record a great cover version of Jacques Brel's Amsterdam.  That track is included in the terrific compilation album Scott Walker Sings Jacques Brel - a collection of Walker's late 60s recordings of songs penned by the legendary Belgian singer-songwriter.  Now might be a good time to (re)acquaint yourself with it?

Darren Arnold

Image: Unknown photographer [CC BY-SA 3.0 NL]

Beautiful Boy (Felix van Groeningen, 2018)

Acht jaar geleden bevond ik mezelf in een hopeloze situatie. Met de rug tegen de muur. Wanhopig zoekend naar een uitweg. Wetende dat ik drastisch mijn levenswijze moest veranderen of ik zou al snel de wortels van groen gras voor eeuwig kunnen bewonderen. De wil om te veranderen was er. De moed ook. Alleen kon ik niet. En nu na al die jaren ben ik blij dat ik toen de juiste knoop heb doorgehakt. Voor mij was Beautiful Boy dan ook een bittere pil om te slikken. Ik had niet gedacht dat ik het er zo moeilijk mee zou hebben. Het was dan wel geen crystal meth of iets gelijkaardigs waar ik problemen mee had, maar er zijn in deze indrukwekkende film zoveel herkeningspunten dat het wel leek alsof het een beetje mijn verhaal was. Een lawine aan gevoelens passeren de revue hier. Trots, vertrouwen, wantrouwen, wanhoop, ontreddering, hoop, geluk, verdriet en moedeloosheid. Een uitzichtloze strijd die van beide kampen onmenselijke krachten eist en een niet te vermijden afloop kent. Ofwel slaagt de persoon erin ofwel moeten diegenen die hem omringen lijdzaam toezien hoe hij zichzelf de vernieling in drinkt, spuit, snuift of slikt. Ik had het er moeilijk mee.

Het mooie aan de film vond ik het feit dat men zich niet enkel en alleen toespitste op de verslaafde Nic (Timothée Chalamet), maar ook op de mensen die hem omringen (vader David Sheff door Steve Carell en stiefmoeder Karen door Maura Tierney). Als verslaafde heb je in je hoogdagen geen enkel besef wat leed je deze mensen aandoet. Alles draait rond het naar binnen krijgen van datgene wat je lichaam nodig heeft. Het is dus niet zoals in Christiane F. – Wir Kinder vom Bahnhof Zoo en Animals waar je getuige bent van de geleidelijke aftakeling van de verslaafde zelf. Zowel op fysiek als psychisch vlak. Niet dat Nic er spic en span blijft uitzien de gehele film. Naar het einde toe zie je de vreselijke gevolgen van het dagelijkse gebruik van methamfetamine. Die wazige blik en grauwig, onverzorgd uiterlijk. Maar voornamelijk zijn wisselende gemoedstoestanden en agressief gedrag tegenover anderen is vreselijk om aan te zien. Zijn smeekbedes en beloftes zijn niets meer dan een excuus om weeral te bedelen voor extra cash om het spul waar zijn lichaam naar hunkert, terug aan te schaffen.

Het enige wat ik tegen mijn vrouw zei achteraf was: “Ik hoop dit nooit mee te maken met één van onze twee kids want dit is een echte nachtmerrie”. Als ouder van twee opgroeiende kinderen breekt me het angstzweet uit bij de gedachte dat dit me zou kunnen overkomen. Hoe erg je ook je best doet om ze te beschermen tegen de boze buitenwereld en je ze overlaadt met liefde en aandacht, het moment dat ze zwichten voor de middelen die hun levensbestaan rooskleuriger maakt, weet je dat je een ongelijke strijd gaat voeren. Een gevecht waarbij je, tegen al je oudergevoelens in, op een bepaald moment misschien wel de handdoek in de ring moet werpen en aan jezelf moet bekennen dat je de strijd verloren hebt. Een kind afgeven is vreselijk. Maar de band met je kind verbreken, pretenderen dat ze niet meer existeren en hopen dat ze zonder kleerscheuren uit die periode geraken, is volgens mij tientallen keren erger.

Niet alleen qua thema is Beautiful Boy indrukwekkend te noemen. Ook het acteren van Steve Carell en Timothée Chalamet is weergaloos schitterend. Je voelt gewoonweg de wanhoop bij Steve Carell die zijn zoon tracht te helpen en telkens beseft dat dit niet lukt. Een vader die zich op de problematiek stort en als een onderzoeksjournalist tracht te begrijpen wat de beruchte drugs bij zijn zoon Nic aanricht. Als komiek heeft Steve Carell mij nooit weten te overtuigen. Met deze rol is mijn respect voor de acteur echter alleen maar toegenomen. Timothée Chalamet’s performance is zeker Oscar-waardig te noemen. Geen moment krijg je het gevoel dat hij maar een rijzende ster aan het Hollywood firmament is die acteert. Het voelt authentiek, oprecht en ongeforceerd aan. Deze twee hoofdrolspelers mogen hun tuxedo al klaarleggen voor de Academy Awards.

En ook regisseur Felix van Groeningen (Belgian and proud) mag met beide heren rustig aanschuiven op de rode loper. Thematisch leent de film zich uitstekend om er een overdreven Hollywood spektakel van te maken. Maar hij slaagt erin om het sereen en realistisch te houden. Artistieke beelden worden verwerkt in een eigenzinnige montage waarbij er lustig heen en weer wordt gesprongen in de tijd. Flashbacks volgen elkaar op waarbij de herinneringen van zowel Nic en Davis in elkaar overvloeien. Ik wist dan ook soms niet waar het verhaal zich op de tijdslijn situeerde. Maar dat is dan ook het enige minpunt dat ik kan bedenken bij deze voor de rest indrukmakende film. En dit alles voorzien van een smaakmakende soundtrack. Ik had nooit verwacht Territorial Pissings van Nirvana te horen in een film.

Voor de meeste filmliefhebbers zal dit niet meer zijn dan een gewoon familiedrama over verslaving. Misschien vinden ze het ook wel eentonig vanwege de oneindige cyclus van herleven en hervallen. Op mij maakte het echter een verpletterende indruk die heel wat emoties loswrikte. Ik hoop dat iedere persoon die in de val loopt van welk verdovend middel dan ook, dat ze ook kunnen terugvallen op een liefhebbende, ondersteunende familie vol begrip, om er uiteindelijk ergens in hun leven vanaf te geraken.

Peter Pluymers 

Words: copyright © movie-freak.be 2019

Images: image.net