Cold Blood Legacy (Frédéric Petitjean, 2019)

Jean Reno. De immer kalme acteur die meestal geassocieerd wordt met rollen als politierechercheur, gangster of huurmoordenaar. De bedaard uitziende Fransman heeft een welbepaalde uitstraling dat perfect past bij zulke rollen. Raar maar waar. Ik heb nog maar recent de film Léon: The Professional gezien. Zonder twijfel het allerbeste dat Jean Reno heeft gedemonstreerd op het witte doek. Een ervaren huurmoordenaar die als eenzaat het kleine meisje Mathilda onder zijn hoede neemt en haar de kneepjes van het vak bij te brengen. Een cult-film avant la lettre. In Cold Blood Legacy toont Jean Reno éénzelfde personage. Een professioneel en berekend iemand die op een beredeneerde wijze zijn klusjes opknapt. En daarmee is het meest positieve over deze film gezegd.

Cold Blood Legacy is een straight-to-video film, wat dan al een voorbode is van wat je kan verwachtingen. Bijster weinig goeds, vrees ik. Ja, Henry (Reno) straalt autoriteit en kalmte uit. Zijn woorden zijn zorgvuldig afgewogen. En hij verdiept zich in filosofisch boekwerken zoals The Art of War. Verder weet hij genoeg over letsels en het behandelen ervan. En tenslotte lijkt hij bedreven te zijn in survival-technieken. Technieken die noodzakelijk zijn, wil je overleven op een geïsoleerde winterse plek ver van de beschaving en omgeven door de ongenaakbare natuur. Kortom, het is weeral en genot om Jean Reno aan het werk te zien.

Spijtig genoeg is Reno’s schitterend acteerwerk niet voldoende om een film te doen slagen. De rest is op zijn zachtst gezegd abominabel slecht. Niet alleen is het verhaal op zich vreselijk saai en niet interessant te noemen. Ook sommige vertolkingen zijn om te janken. Vooral de twee politierechercheurs Kappa (Joe Anderson) en Davies (Ihor Ciszkewycz) winnen de wisselbeker “Meest belabberde personages”. Alhoewel dit eerder te wijten is aan het script dan de kwaliteiten van de acteurs zelf. Ook David Gyasi’s personage is vatbaar voor kritiek. Zijn uiteindelijke rol in deze film, bleef voor mij nog een raadsel op het uiteinde. Maar het is vooral het verhaal waar het scheef loopt. Echt duidelijk is het niet. En bovenal lijkt het alsof het een samenraapsel is van verhaallijnen en impressies die op een verwarrende manier in één verhaal zijn geperst.

Toch nog enkele positieve bemerkingen. Sarah Lind acteert overtuigend, ook al doet ze dat bijna de gehele film vanuit een horizontale positie. De interactie tussen haar en Henry maakt de film soms boeiend om naar te kijken. Een psychologisch steekspel tussen twee onbekenden met hun eigen geheim waarbij Henry aantoont dat hij een deskundige is op zowel geneeskundig gebied als op het gebied van marteltechnieken. En verder is de film doorspekt met prachtige natuurbeelden van dit winters landschap. Verwacht echter geen spanning of beklijvende actiescenes. De film is gewoonweg futloos en saai. En aan het einde van de film bleef alles nog steeds onduidelijk en wazig. Het feit dat ik de volgende dag al niet meer wist waar het over ging, is dan ook een logisch gevolg. Hopelijk schittert Jean Reno nogmaals in een oerdegelijk actiethriller komende jaren.

Peter Pluymers 

Words: copyright © movie-freak.be 2019

Images: Screen Media